میگوییم باور....ولی اعتقادی نیست
باور هایمان را نظراتمان تعبیر میکنیم .....و در انتظار تایید دیگرانیم
دیگران خود این چنین اند
پس به چه دلخوشیم؟؟
به باور و باور هایی که هیچ اعتقاد قلبی به ان ها نداریم
به زندگی که پر شده از باور های ادم هایی که هیچ جایگاهی در زندگیمان ندارند........
#باور و اعتقاد در منطق من مترادف نیستند
گاهی فکر میکنم ما ادم های چه دنیایی هستیم؟؟
در حالی که میخندیم و دیگری می گرید
در حالی که از سیری دلمان درد میگیرد.......دیگری شاید از گرسنگی
گاهی فکر میکنم شاید احساس نداریم
قلب ها را می شکنیم و قلبمان لحظه ای به درد نخواهد امد
گاهی فکر میکنم این منم منم ها برای چیست؟؟
اخر میخواهند به که ثابت کنند که من..منم
بعضی ها انگار فقط دوست دارند بگویند دنیا پر است از منم ...منم هایی که هیچ وقت *ما* نمیشوند
خودمان را می کشیم ...که اخر اعمالمان بهشتی شود...و این را به دنیا بگوییم
که منی که منم بهشتی شدم
اخر بهشت قلب توست
بهشت و بهشتی از دیگری ست
نه از بنده ی خدا.....
خدا دیگری ست نه بنده خدا
جوری زندگی نکنیم..... که وقتی در خلا وجودمان ....به گذشته ی خود مینگریم
هیچ جز خود خواهی نبینیم
خودخواهی یعنی تنهایی وگریستن.......یعنی شادی چهره و گریستن دل
یعنی شلوغی و تنهایی فکر
یعنی فقط خوشی رو دیدن و نداشتن........اینقدر خودخواه نباشیم
اینقدر قلب ها را له نکنیم ...و بگوییم به درک
دُرُک........جایی ست که روزی ارزویش را خواهی داشت
جایی که ادم هایی که بی ارزش بودن را فرستادی
حال تنها مانده ای و ارزوی همان خوشی **به درک** را داری
درک جای بدی نیست
اصلا جای بد وجود ندارد........تنها خیال ست و......خیال
